Mariologia i Maryjność

  Cywilizacja miłości – realizacja koncepcji życia społecznego, politycznego i ekonomicznego, która dokonuje się dzięki żywotnej inspiracji chrześcijańskiej. Określenie to zostało użyte po raz pierwszy w nauczaniu kościelnym przez Pawła VI w homilii na Boże Narodzenie w 1975 roku. [1] Jego zdaniem, cywilizacja miłości to nie utopia zasadzająca się tylko na wysiłku czysto ludzkim, ale perspektywa teologiczna i profetyczna Kościoła. Ma ona swe źródło w porządku duchowym, a nawet nadprzyrodzonym, opartym na chrześcijańskiej nadziei. Nauczanie Jana Pawła II nt. cywilizacji miłości Chociaż termin cywilizacja miłości nie był znany przed Pawłem VI, jego treści jawią się w nauczaniu kościelnym i teologicznym od początku chrześcijaństwa. Są one zawarte już w Ewangelii i odkrywane przez wieki. Zajmuje się nimi także Jan Paweł II, [2] ujmując je jako przeciwstawienie się współczesnej cywilizacji, skierowanej przeciwko człowiekowi. W jego nauczaniu cywilizacja miłości pojawia się częściej

  1.      Maryja w przepowiadaniu św. Alfonsa   W tradycyjnym misyjnym kerygmacie oprócz wymiaru chrystologicznego był bardzo wyraźny rys maryjny. Obok wizerunku Chrystusa Ukrzyżowanego ukazywano Maryję jako Matkę Miłosierdzia, która pomaga ludziom na drodze do nawrócenia człowieka i wytrwaniu w dobrym, aż do śmierci. Ten rys maryjny kerygmatu misyjnego był traktowany dość swobodnie. Szczególne zasługi w takim ujęciu misyjnej mariologii przypisuje się św. Alfonsowi Liguoriemu. Podczas, gdy inni misjonarze element maryjny traktowali swobodnie, jako środek uatrakcyjniania misji i emocjonalnego poruszenia słuchaczy, św. Alfons kazanie o Matce Bożej włączył do obowiązującego kanonu podstawowych kazań misyjnych. Wierzył on, że Maryja jest współpracowniczką redemptorystów w ich misji. Odnosi do Niej historię o Rut podążającej przez pole za żniwiarzami i zbierającej to, co oni pozostawili (Rt 2, 2-17). Maryja, jak pisze św. Alfons, podąża za misjonarzami w czasie ich misji i „zbiera” ka

  Święty Alfons i Maryja, Matka Boża   Michael Brehl Wprowadzenie:   Można się zgodzić, że historie powołań bardzo mocno różnią się między sobą, jednak wszystkie posiadają wspólną cechę: delikatną i decydującą interwencję Maryi. Trzeba zaznaczyć, że wśród Świętych znajdujemy takich, którzy więź z Maryją, Matką Jezusa, przeżywali o wiele bardziej intensywnie. Są więc tacy Święci, dla których ich więź z Maryją jest znacznie głębsza niż zwykła relacja syna lub córki do Matki. Do takich „maryjnych świętych” z pewnością możemy zaliczyć św. Alfonsa. Absolutnie w żaden sposób nie przesuwa to osoby Jezusa Chrystusa z centralnego miejsca w jego duchowości, teologii i moralności. Centrum jest dla niego bardzo wyraźnie „chrystologiczne”. Św. Alfons wierzył bowiem, że skoro Bóg dał nam Jezusa przez Maryję, to najpewniejszy sposób dojścia do Jezusa wiedzie właśnie przez Maryję. W rzeczywistości św. Alfons jest tak bardzo „maryjny”, bo jest całkowicie „chrystologiczny”. Jest to pierwsza i fund