Mariologia i Maryjność

Historia ikony w datach (daty, osoby i wydarzenia związane z ikoną Matki Bożej Nieustającej Pomocy) I-szy wiek – Maryja prorokuje „Odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia” (Łk 1,48). I-szy wiek – według legendy pierwszą ikonę Nieustającej Pomocy napisał (namalował) sam święty Łukasz ewangelista, w czasie kiedy jeszcze Maryja żyła w Jerozolimie. 13-50 - król Abgar V Ukkama bar Manu, władca królestwa Osroene, ze stolicą w Edessie otrzymuje od Chrystusa chustę (Mandylion) z Jego wizerunkiem. 313 – edykt mediolański, wydany przez cesarza Konstantyna, akceptujący chrześcijaństwo jako religię państwową. 431 – sobór Efeski uznaje Maryję za Bogarodzicielkę – ilustracją tego dogmatu jest cykl mozaiek w bazylice Santa Maria Maggiore. V-ty wiek – powstanie ikony „Salus Populi Romani” – Opiekunka Ludu Rzymskiego – najstarszy i najważniejszy wizerunek Maryi w Rzymie. 626/08/7 – pierwsze wykonanie hymnu Akatyst w Blachernach, dzielnicy Konstantynopola. 692 – sobór Tru

Tak pisał o ikonach święty Jan Paweł II w 1987 roku w swojej encyklice Redemptoris Mater 33: „Maryja bywa na nich (ikonach) przedstawiana jako tron Boży, niosący Pana i podający Go ludziom (Theotókos) lub jako droga, która wiedzie do Chrystusa i ukazuje Go (Odigitria), lub jako modląca się Orędowniczka i znak obecności Bożej na drodze wiernych aż do dnia Pańskiego (Deisis), lub jako Opiekunka okrywająca Ludy swym płaszczem ( Pokrov) czy to jako miłosierna i najczulsza Dziewica (Eleousa) . Zwykle bywa przedstawiana wraz z Synem, Dzieciątkiem Jezus w ramionach: właśnie to odniesienie do Syna wsławia Matkę. Czasem obejmuje Go z czułością (Glykofilousa), kiedy indziej hieratyczna zdaje się być pogrążona w kontemplacji Tego, który jest Panem dziejów (por. Ap 5, 9-14)”. „Tak wielkie bogactwo chwały, zebrane z różnych form wielkiej tradycji Kościoła, mogłoby nam pomóc do tego, aby Kościół zaczął na nowo oddychać w pełni „obydwoma płucami”: chodzi o Wschód i Zachód” (RM 34).

Mais uma  Quaresma  às nossas portas! Tomando nossas cruzes pessoais e sociais, caminhamos, esperançosos e confiantes, à sombra da Santa Cruz Redentora de Nosso Senhor dos Passos rumo à feliz Ressurreição. Ao nosso lado, nessa peregrinação, Maria, a Virgem Mãe Dolorosa. Durante o tempo quaresmal e a Semana Santa, a piedade cristã coloca em prática, nas casas, em capelas, nas igrejas matrizes, nos cemitérios e pelas ruas – um rico repertório devocional em honra de Nossa Senhora, expresso em cânticos, cerimônias, paraliturgias, procissões, ofícios, “rezas” etc, tais como a Procissão do Depósito, a Procissão do Encontro ou dos Passos, o Setenário das Dores, a Via Matris, a Coroa ou Celebração das Sete Dores de Maria, o Terço Doloroso etc. Nesse período, invoca-se a Mãe de Deus como  Senhora das Dores  e sob outros títulos, que são desdobramentos desse: Nossa Senhora da Piedade, das Angústias, da Agonia, do (Monte) Calvário, da Saudade, do Pranto, Mãe Soberana... Queremos, contudo, nos

Święty Józef ikoną Boga Ojca O. Aleksander Jacyniak SJ l. Na styku kultury i mentalności hebrajskiej i helleńskiej Mówiąc najprościej chrześcijaństwo rodziło się na styku dwu kultur, dwu mentalności, dwu światów. W tych dwu kręgach kulturowych różnie było przeżywane człowieczeństwo. Są to kultura i mentalność hebrajska oraz helleńska. Prawie cały Stary Testament pisany był po hebrajsku i koncentruje się wokół tego, co hebrajskie, narodu hebrajskiego. Gdy przybliża się jednak czas Nowego Przymierza wielu Hebrajczyków żyje w diasporach, pośród świata helleńskiego. Wielu z nich uczęszcza też do helleńskich szkół. Już niektóre spośród ksiąg Starego Testamentu pisane są w języku greckim. Sam Jezus Chrystus przychodzi na ziemię hebrajską, ale ma do czynienia także z Hebrajczykami, którzy żyją w diasporze, pośród świata greckiego oraz z przedstawicielami tegoż kręgu kulturowego. Co odróżnia jednych od