Montichiari i Fontanelle: Siła kultu (Maryja Róża Duchowna)
Często komisja powoływana przez
biskupa ma poważne wątpliwości w stosunku do prywatnego objawienia.[1]
Zapada werdykt negatywny, ale kult w miejscu "objawienia" rośnie.
Wobec przykładów autentycznej pobożności zainspirowanej kontrowersyjnym
objawieniem prywatnym biskupi decydują się często, nie unieważniając
poprzedniej opinii, na zaakceptowanie kultu.
Figura Rosa Mistica z Montichiari
Tak stało się w przypadku Pieriny Gilli i jej wizji w Montichiari i Fontanelle.
W 1971 zapadło rozstrzygnięcie negatywne, a 29 lat później biskup Brescii uznał
kult czczonej tam Matki Bożej.
Montichiari jest niewielkim
miasteczkiem w północnych Włoszech, 20 km od Brescii. Od 1946 do 1991 roku
najpierw tam, a potem w położonej nieco na uboczu dzielnicy miasteczka –
Fontanelle Matka Boża miała się wielokrotnie ukazać Pierinie Gilli,
pielęgniarce w miejscowym szpitalu. W swoich wielu orędziach Matka Boża miała
nawiązywać do objawienia w Fatimie, nakazała też wybicie medalika (jak w 1830
r. w Paryżu). Przesłania okazały się tak uniwersalne, że figury Matki Bożej z
Montichiare, zwanej Różą Mistyczną lub Duchowną, zaczęto stawiać w kościołach
na całym świecie.
Trzy miecze i trzy róże
Pierina Gilli urodziła się w
wiosce San Giorgio pod Montichiari 3 sierpnia 1911 r. Jej ojciec Pancrazio był
rolnikiem. Matka, Rosa, urodziła 9 dzieci. Rodzina była bardzo biedna. Ojciec
Pieriny zmarł po I wojnie światowej wskutek ran odniesionych na froncie.
Pierina chciała wstąpić do klasztoru, ale nie pozwoliła jej na to poważna
choroba płuc. Potem pracowała w szpitalu w Montichiari. Tam też, 24 listopada
1946 roku, po raz pierwszy ujrzała Matkę Bożą. Otoczona nimbem światła Maryja
wydała się jej bardzo piękna, pełna majestatu, z ogromnie smutną twarzą. Z jej
oczu płynęły obficie łzy, spadając na ziemię. Miała szatę koloru fioletowego, a
na niej biały welon. Trzy wielkie miecze były zanurzone w jej piersi. Szatę
zdobiły trzy róże: biała, czerwona i złota. Z tymi różami Pierina będzie
widzieć Najświętszą Marię Pannę jeszcze wielokrotnie. Rzekome objawienia trwały
bowiem do śmierci wizjonerki, 12 stycznia 1991 r.
Podczas pierwszego objawienia
Matka Boża miała powiedzieć tylko trzy słowa: "Modlitwy, ofiary,
pokuty!" Potem znikła.
Drugie rzekome objawienie miało
miejsce 1 lipca, a trzecie 13 lipca 1947 roku. Dopiero podczas trzeciego
Pierina Gilli usłyszała orędzie:
"Jestem Matką Jezusa i Matką
was wszystkich. Pan mnie przysyła, aby rozpowszechnić jak najbardziej
nabożeństwo maryjne w instytutach i kongregacjach religijnych (...) oraz wśród
kleru. Wszystkim, którzy mnie czczą obiecuję moją opiekę, odnowienie powołań,
mniej odszczepieństwa i wielkie pragnienie świętości. Niech każdy 13 dzień
miesiąca będzie dniem modlitwy poświęconym Maryi (...). Sprawię, że dzień ten
obfitować będzie w łaski i powołania".
Podczas kolejnych
"objawień" wyjaśnienia doczekały się atrybuty z jakimi miała ukazywać
się Matka Boża: trzy miecze i trzy róże. Trzy miecze oznaczają zmniejszenie
powołań, grzeszne życie wielu kapłanów oraz nienawiść do Kościoła. Natomiast
trzy róże: biała, czerwona i żółta oznaczają kolejno: ducha modlitwy,
poświęcenia i pokuty.
"Pragnę, aby w każdym
zgromadzeniu i w każdym instytucie zakonnym były dusze, które żyją wielkim
duchem modlitwy, aby otrzymać łaskę, że żadne powołanie nie zostanie utracone. To
oznacza róża biała.
Pragnę, aby znalazły się dusze,
które mogą się poświęcić aktom wynagrodzenia, aby obmyć grzechy i zniewagi
zadane Naszemu Panu przez dusze konsekrowane. Oto co oznacza róża czerwona.
Pragnę, aby inne dusze poświęciły
swe życie na wynagrodzenie i oczyszczenie zdrady, jaką Nasz Pan cierpiał z
powodu kapłanów, którzy się przyłączają do zdrady Judasza. To oznacza róża
złota" – miała mówić Maryja.
Często komisja powoływana przez
biskupa ma poważne wątpliwości w stosunku do prywatnego objawienia. Zapada
werdykt negatywny, ale kult w miejscu "objawienia" rośnie. Wobec
przykładów autentycznej pobożności zainspirowanej kontrowersyjnym objawieniem
prywatnym biskupi decydują się często, nie unieważniając poprzedniej opinii, na
zaakceptowanie kultu.
Najbardziej spektakularne
wydarzenia miały miejsce 22 października 1947 roku. One to przesądziły o
niebywałej późniejszej popularności kultu Matki Bożej z Montichiari.
Pierina pracowała w szpitalu.
Była godzina 18. Wchodziła po schodach z tacą z jedzeniem dla pacjentów, kiedy
jakiś głos uprzedził ją wewnętrznie, mówiąc z naciskiem: "Nadeszła godzina
cudu!"
Natychmiast poinformowała o tym
przełożoną. Nowina o zbliżaniu się cudu sprowadziła wielu ludzi do kaplicy
szpitalnej. Pierina weszła w stan ekstazy. Ujrzała, że z boku figury Jezusa
Ukrzyżowanego zaczęła wylewać się krew. Wzięła z ołtarza puryfikaterz i otarła krew.
Potem znów weszła w stan ekstazy. Ukazała się jej Matka Boża, mówiąca:
"Przychodzę po raz ostatni prosić was o nabożeństwo już wskazane. Mój
Boski Syn zechciał pozostawić ślady Swej drogocennej krwi na świadectwo
wielkości Jego Miłości do ludzi, od których otrzymuje w zamian wielkie
zniewagi. Weź puryfikaterz i pokaż go obecnym."
Wtedy Pierina wzięła puryfikaterz
i pokazała go wszystkim ze słowami: "Oto krople Krwi Pana." Obecni
widzieli plamy krwi na tkaninie.
Potem Pierina widziała jeszcze
Matkę Bożą w innych miejscach, m.in. w kościele. Świadkami tych rzekomych
objawień były setki ludzi. Wizjonerka wchodziła w stan ekstazy. Dwukrotnie
Matka Boża miała jej nakazać uczynienie znaku krzyża językiem na czterech
płytkach kościelnej posadzki. Miał to być znak pokuty.
Negatywna opinia
Zarówno te szokujące chwilami
sceny towarzyszące objawieniom, jak i sama treść orędzi – często się
powtarzająca, nie zwiększały zaufania ks. Giacinto Tredici, biskupa Brescii do
prawdziwości objawień.
Nie zmniejszyło tej nieufności
kolejne "objawienie" – tym razem w katedrze w Brescii, w obecności
tłumu ludzi. Tam Matka Boża miała kazać się nazywać Różą Duchowną.
Po tym "objawieniu"
sprawa stała się głośna. O Pierinie pisała prasa, pielgrzymi przyjeżdżali z
całych Włoch. Biskup nakazał wówczas wizjonerce przenieść się do klasztoru w
Fontanelle, dzielnicy miasteczka. Wizje ustały. Do czasu jednak. 17 kwietnia
1966 roku, po 19 latach, nastąpiła ich nowa seria.
Od 17 kwietnia do 6 sierpnia 1966
roku Pierina miała cztery "objawienia" w Fontanelle, koło źródełka.
19 maja 1970 r. Matka Boża miała zażądać wybicia specjalnego medalika.
2 października 1971 r. biskup
Brescii wydał negatywną opinię o rzekomych objawieniach. Tymczasem od 15 maja
1974 r. do 31 października 1976 r. doszło do kolejnej "serii
objawień". Towarzyszyło im ogromne zainteresowanie wiernych, uzdrowienia i
nawrócenia.
Często komisja powoływana przez
biskupa ma poważne wątpliwości w stosunku do prywatnego objawienia. Zapada
werdykt negatywny, ale kult w miejscu "objawienia" rośnie. Wobec
przykładów autentycznej pobożności zainspirowanej kontrowersyjnym objawieniem
prywatnym biskupi decydują się często, nie unieważniając poprzedniej opinii, na
zaakceptowanie kultu.
Płacząca krwawymi łzami figura z
sanktuarium Blanca Estrella del Mar z Manglaralto w Ekwadorze. Zdjęcie z 11
listopada 1990 r. Płaczące figury
W latach osiemdziesiątych kult
rozprzestrzenił się błyskawicznie. Figury Madonna Rosa Mistica powstawały na
całym świecie. I na całym świecie... "płakały". Lista miejsc, w
których odnotowano rzekomy płacz (czasem krwawymi łzami) tych figur jest
niewiarygodna:
Argentyna: Rosario (lipiec 1981),
Bovril (kwiecień 1982), Villa Constitución (sierpień 1984), La Plata (lipiec
1988), S. Francisco Solano (lipiec 1988), Haedo (sierpień 1988, marzec 1990),
Neuquen (grudzień 1991).
Australia: Queensl. Woodridge
(wrzesień 1987), Brisbane (styczeń 1991).
Belgia: Postel (październik
1976), Maasmechelen (sierpień 1983), Montenaken (styczeń 1984), Limburg
(wrzesień 1985).
Brazylia: Jambeiro (październik
1984), Santo Antonio (sierpień 1987), Juiz de Fora (maj 1987, maj 1989, maj
1991, maj 1992), Louveira (luty 1990, lipiec 1992), Itatiba (październik 1990)
Rio de Janeiro (grudzień 1993), Campinas (grudzień 1991), Campos dos Goitacazes
(październik 1992).
Burundi: Giheta (styczeń 1985).
Chile: Algarobito (luty 1985).
Czechy: Kojsor (wrzesień 1989).
Niemcy: Hemsbach (kwiecień 1983),
Brilon-Bontkirchen (sierpień 1984), Zimmersrode (grudzień 1984), Neuenkirchen
(czerwiec 1987), Olsberg (luty 1989), Fulda (wrzesień 1991) St. Ingbert
(listopad 1993).
Dominikana: Santo Domingo (listopad 1984)
Ekwador: Quito (marzec 1990), Olón, Manglaralto
(listopad 1990).
Francja: La Loupe (październik
1986), Albi (grudzień 1988), Fortheim (czerwiec 1991), Eckbolsheim (sierpień
1987).
Wielka Brytania: Birmingham
(czerwiec 1993).
Kanada: Montreal (grudzień 1985),
Saint John (czerwiec 1986), Windsor (kwiecień 1990), Petit Rocher (styczeń
1991).
Indonezja: Bajawa-Flores
(sierpień 1988), Surubaya (styczeń 1993).
Irlandia: Cork (sierpień 1984),
Skibbereen (sierpień 1986), Dublin (maj 1987), Fairhill, Cork City (grudzień
1987), Killarney (październik 1991), Abbeyfeall (październik 1991).
Włochy: Terme, Brescia (wrzesień
1982), Montichiari-Fontanelle (maj 1982, listopad, grudzień 1985),
Rzym, Loretto, Asyż, Florencja
(październik 1984).
Kolumbia: Bogota (styczeń 1981),
Calarca, Casavianra (styczeń 1981), Yumbo (styczeń 1981), Medellin (maj 1980),
Manizales (maj 1980), Cali (styczeń 1981, marzec 1983) Pereira-Riseralda
(marzec 1983), Cartagena (czerwiec 1984), Los Charcos (wrzesień 1984).
Malezja: Muar (styczeń 1989),
Muar Johor (luty 1990), Kuala Lumpur (październik 1990).
Nigeria: Ibadan (wrzesień 1990).
Paragwaj: Barrio Herrera
(październik 1988).
Peru: Tumbes (kwiecień 1984,
czerwiec 1984, lipiec 1991).
Filipiny: Matatalaib (maj 1994),
Sinillian (maj 1994), Manila (sierpień 1993, wrzesień 1991).
Singapur: Singapur (czerwiec
1989, luty 1990).
Hiszpania: Sotogrande (lipiec
1994).
RPA: Natal (kwiecień 1985).
Tanzania: Mwamza (luty 1988).
Węgry: Szeged (listopad 1979),
Nagykanizsa (kwiecień 1988), Homokkomarom (kwiecień 1988), Nemeshetes (maj
1988), Mihald (wrzesień 1988).
USA: Nowy Jork (maj 1984,
październik 1984), Chicago (maj 1984) Nowy Orlean (marzec 1985), Holywood
(sierpień 1985), Grentfield (wrzesień 1985),
Wenezuela: Puerto La Cruz
(wrzesień 1992), Pueblo Nuevo (sierpień 2001).
Kult legalny
Płacząca krwawymi łzami figura z
Pueblo Nuevo z Wenezueli. Zdjęcie z 27 sierpnia 2001 r. Grób wizjonerki, źródło
w Fontanelle oraz świątynia w Montichiari są odwiedzane rocznie przez ponad 100
tys. pielgrzymów.
15 sierpnia 2000 roku nowy biskup
Brescii, ks. Giulio Sanguinetti zdecydował się uznać kult Matki Bożej w
Montichiari. Przesłał także list do dwóch stowarzyszeń, które spontanicznie
zajmowały się miejscami kultu w Fontanelle. Poinformował je o mianowaniu
"kapłana, który ma zająć się sprawą kultu, w osobie Pierino Boselli,
dyrektora diecezjalnego wydziału do spraw liturgii".
23 lutego w Montichiari powstało
nowe stowarzyszenie, utworzone z dwóch dotychczasowych, zatwierdzone przez
biskupa i przez proboszcza Montichiari Franco Bertoni. Ma ono za cel szerzenie
pobożności do Matki Bożej w Fontanelle. To nowe stowarzyszenie nazywa się
"Róża Duchowna – Fontanelle".
Komentarze
Prześlij komentarz
Nieustanne potrzeby??? Nieustająca Pomoc!!!
Witamy u Mamy!!!