Uczniowie–Misjonarze Rok duszpasterski 2026

 Nowy rok duszpasterski: „Uczniowie–Misjonarze”

Wraz z Adwentem 2026, w Kościele zaczniemy nowy rok duszpasterski. Towarzyszyć nam będzie hasło: „Uczniowie–Misjonarze”. A na jego logo – to, które widzicie poniżej – patrzę z dużą wdzięcznością. Bo to obraz, który mówi wszystko: Jezus idzie pośród nas. Nie przed nami. Z nami. A my – różni, kolorowi, z własnymi historiami – idziemy razem. Prosto, bez fajerwerków. Jako Jego uczniowie, którzy próbują żyć Ewangelią tam, gdzie naprawdę ma to znaczenie: w pracy, domu, szkole, między ludźmi.

     Misjonarz nie zawsze stoi na scenie. Czasem to ktoś, kto wstaje rano i mimo zmęczenia wybiera dobro. Kto przebacza, choć boli. Kto trzyma się światła, nawet jeśli wokół chwilowo szaro. Może właśnie taki jest ten nowy rok w Kościele: nie o wielkie akcje, ale o codzienność przeżywaną z Jezusem. A ja – „Pani od religii” – zapraszam Cię, żeby ten czas naprawdę przeżyć. Po swojemu. Szczerze. W rytmie Ewangelii, nie perfekcji.

 

DOKUMENT z APARECIDA” - V OGÓLNA KONFERENCJA EPISKOPATÓW AMERYKI ŁACIŃSKIEJ I KARAIBÓW  - 2007. „Jesteśmy uczniami i misjonarzami Jezusa Chrystusa, aby nasze narody miały w nim życie”.

 PROCES FORMACJI UCZNIÓW-MISJONARZY

              276. Powołanie i zobowiązania płynące z bycia dzisiaj uczniami i misjonarzami Jezusa Chrystusa w Ameryce Łacińskiej i na Karaibach wymagają jasnej i konkretnej decyzji o konieczności formacji członków naszych wspólnot dla dobra wszystkich ochrzczonych i bez względu na funkcję, jaką pełnią w Kościele. Patrzymy na Jezusa, Mistrza, który osobiście formował swoich apostołów i uczniów. Chrystus daje nam metodę: „Chodźcie, zobaczycie” (J 1,39), „Ja jestem Drogą i Prawdą, i Życiem” (J 14,6). Z Nim możemy rozwijać potencjał, który jest w osobach, oraz formować uczniów-misjonarzy. Z wytrwałą cierpliwością i mądrością Jezus zaprosił wszystkich, aby za Nim poszli. Tych, którzy zgodzili się pójść za Nim, wprowadził w tajemnicę Królestwa Bożego, a po swojej śmierci i zmartwychwstaniu posłał ich, aby głosili Dobrą Nowinę w mocy Ducha. Jego styl staje się charakterystyczny dla formatorów i nabiera szczególnego znaczenia, gdy myślimy o wytrwałej pracy formacyjnej, którą Kościół musi podejmować w nowym kontekście społeczno-kulturowym Ameryki Łacińskiej.

 

 277. Droga formacji naśladowcy Jezusa zapuszcza swoje korzenie w dynamiczną naturę osoby oraz w osobiste zaproszenie Jezusa Chrystusa, który wzywa swoich po imieniu, a oni idą za Nim, ponieważ znają Jego głos. Pan wzbudził w swoich uczniach głębokie pragnienia i zachwyconych pociągnął do siebie. Pójście za Nim jest owocem fascynacji, która jest odpowiedzią na ludzkie pragnienie spełnienia i pełni życia. Uczeń to ktoś, kto jest zakochany w Chrystusie i uznaje Go za mistrza, który go prowadzi i mu towarzyszy.

 

ASPEKTY PROCESU

                278. Podkreślamy pięć najważniejszych aspektów procesu formowania uczniów-misjonarzy, które w różny sposób przejawiają się na każdym z etapów drogi, ale głęboko się uzupełniają i czerpią z siebie nawzajem:

 

 1.   Spotkanie z Jezusem Chrystusem: ci, którzy będą Jego uczniami, już Go szukają (por. J 1,38), lecz to Pan ich wzywa: „Pójdźcie za Mną (Mk 1,17; Mt 9,9). Trzeba odkryć głębsze znaczenie tego poszukiwania i sprzyjać spotkaniu z Jezusem, które daje początek inicjacji chrześcijańskiej. To spotkanie powinno stale odnawiać się poprzez osobiste świadectwo, głoszenie kerygmatu i działanie misyjne wspólnoty. Kerygmat nie jest jedynie etapem, lecz motywem przewodnim w procesie, którego zwieńczeniem jest dojrzałość ucznia Jezusa Chrystusa. Bez kerygmatu inne aspekty owego procesu skazane są na sterylność bez serc prawdziwie nawróconych do Pana. Jedynie wychodząc od kerygmatu, może zaistnieć możliwość prawdziwej inicjacji chrześcijańskiej. Dlatego Kościół potrzebuje, aby był on obecny we wszystkich jego działaniach.

 2) Nawrócenie: to pierwsza odpowiedź tego, który z zachwytem słuchał Pana, kto wierzy w Niego poprzez działanie Ducha i kto decyduje się zostać Jego przyjacielem i iść za Nim, zmieniając swój sposób myślenia i życia, przyjmując krzyż Chrystusa ze świadomością, że umieranie dla grzechu jest zdobywaniem życia. W Chrzcie i w sakramencie Pojednania uobecnia się dla nas zbawienie Chrystusa.

 3)  Bycie uczniem: osoba stale wzrasta w poznaniu, miłości oraz w naśladowaniu Jezusa-Mistrza, wchodzi coraz głębiej w tajemnicę Jego osoby, przykładu i nauczania. Stała katecheza i życie sakramentalne mają fundamentalne znaczenie dla tego etapu, utwierdzają początkowe nawrócenie i pozwalają uczniom-misjonarzom trwać w chrześcijańskim życiu i misji pośród świata, który rzuca im wyzwania.

 4) Komunia: życie chrześcijańskie nie może istnieć poza wspólnotą: w rodzinach, w parafiach, we wspólnotach życia konsekrowanego, w Eklezjalnych Wspólnotach Podstawowych oraz w innych małych wspólnotach i ruchach. Tak jak pierwsi chrześcijanie, którzy spotykali się we wspólnocie, uczeń uczestniczy w życiu Kościoła i w spotkaniu z braćmi i siostrami, doświadczając miłości Chrystusa w życiu braterskim i solidarnym. Aby wzrastać w życiu w Duchu, towarzyszy mu również i wspiera go wspólnota i jej pasterze.

 5) Misja: uczeń w miarę jak poznaje i miłuje swojego Pana, doświadcza potrzeby dzielenia się z innymi swoją radością bycia posłanym, wyjścia do świata, by głosić Jezusa Chrystusa umarłego i zmartwychwstałego, i urzeczywistniać miłość i służbę najbardziej potrzebującym – jednym słowem: budować Królestwo Boże. Misja jest nierozerwalnie związana z byciem uczniem i dlatego nie m=o\żna jej rozumieć jako etapu następującego po formacji, choć przeprowadza się ją na różne sposoby, zależnie od powołania i od etapu na drodze dojrzałości ludzkiej i chrześcijańskiej, na którym znajduje się dana osoba.